محمد علی ابطحی-بعد از حصول توافق هستهای بحثی که این روزها پررنگ و جدی میان فعالین
سیاسی مطرح است موضوع گشایش سیاسی در داخل کشور است. به عقیده من واژه
گشایش سیاسی بسته به اینکه کشور در چه شرایطی قرار دارد میتواند معانی و
تعابیر مختلفی داشته باشد.
جناب
رییسجمهور و دولت محترمشان راه بسیار دشواری را برای رسیدن به این هدف
در پیش دارند. در حال حاضر شرایطی در کشور حاکم است که گشایش سیاسی در
آزادی عمل دادن به احزاب و جریانهای سیاسی مختلف از هر سلیقه و تفکری که
در چارچوب نظام هستند معنی پیدا میکند و در کنار آن شنیده شدن صدای
منتقدین بدون اینکه خطر و محدودیتی آنها را تهدید کند. رییسجمهور در
روزهای پس از توافق صحبت از امیدواری برای گشایش سیاسی را مطرح کرده و
بسیار امیدوارانه به این موضوع نگاه کرده بودند. در شرایطی که دکتر روحانی
در این روزها به این مبحث ورود میکنند انتظار میرود نمودهای این گشایش
سیاسی خودش را در انتخابات آینده مجلس خبرگان رهبری و مجلس شورای اسلامی
نشان دهد. به این معنا که سلایق مختلف از جریانات سیاسی بتوانند از سد بزرگ
رد صلاحیت بگذرند و انتخاباتی رقابتی و عادلانه در کشور برگزار شود تا
مردم بتوانند به راحتی در میان نامزدهای مختلف از هر گرایشی به راحتی
انتخاب کنند. همین
مساله باعث خواهد شد نشاط سیاسی به فضای کشور بازگردد. اما حقیقت این است
که این مسیر دشوارتر از آنی است که تصور میشود به ویژه اینکه پس از توافق
وین شاهد بودیم که مخالفان دولت تمام تلاش خود را به کار بستهاند تا در
مقابل دولت با کارشکنیهایشان قد علم کنند و اجازه ندهند تا برنامههای
دولت بهطور مطلوب پیاده شود. از سوی دیگر کسانی که مقابل برنامههای
رییسجمهور هستند همچنان قدرت دارند و میتوانند در روند اجرایی شدن این
برنامهها و بهطور ویژه در مقابل توسعه و گشایش سیاسی در سطح کشور
سنگاندازیهایی جدی داشته باشند. از همین رو معتقدم نمیتوان خوشبینانه
به این مبحث نگاه کرد و توقع داشت با اجرای یک برنامه از سوی دولت میتوان
به گشایش سیاسی در کشور دست یافت. باید قبول کرد گشایش سیاسی لوازمی را
میطلبد که بیشتر آن از دست رییسجمهور خارج است و ظرفیتهای دولت در این
حوزه محدود است.
روزنو